Chante la vie, chante!
De lente lijkt wel te aarzelen, zo veel bomen komen nog slechts traag een klein beetje in blad, de koude wind waait door mijn winterjas heen. Een rare gewaarwording begin mei…
Maar het sluit wel goed aan bij mijn verdrietige stemming; binnenkort moet ik afscheid nemen van mijn dierbare nichtje Marieke.
De vogels echter zijn onverstoorbaar, ze dartelen om elkaar heen, of vliegen aan en af naar nestjes in de nog half kale struiken en naar de kastjes tegen ons huis. En in ieder geval zingen ze. Klaterend verleidelijk, heftig jubelend. Alsof ze roepen: Zing Rian, zing!
Chante la vie, chante comme si tu devais mourir demain…. Zing het leven, zing alsof het je laatste dag is!