Na met goede hoop het nieuwe jaar te zijn begonnen trekken het gebrek aan zonlicht en de lockdown nu toch hun spoor… in deze tijd vloeien dit soort teksten uit mijn pen:
In de regen loopt een dame en haar haren worden nat. In haar wimpers hangen druppels en ze wankelt, het is glad.
In de verte loopt een jongen stampend door een grote plas en ze hoort hem luidkeels zingen. Over bloemen in het gras.
“Krokusjes en hyacinten pluk ik in het prille groen. Madeliefjes en violen. Want jij hebt mijn hart gestolen en ik wil zo graag een zoen.”
In de lucht vol grijze wolken stijgt de spanning nu ten top. Ze moet maken dat ze wegkomt want hij nadert in galop.
Aan haar wimpers hangt een druppel en haar voeten glijden uit en haar keel begint te schreeuwen. IJzig, maar zonder geluid.
RvN, 180121
